ADAM MICKIEWICZ

Adam Mickiewicz - notatka biograficzna

urodził się 24. XII. 1798 roku w Zaosiu koło Nowogródka, zmarł natomiast 26. XI. 1855roku w Konstantynopolu.

Był synem Mikołaja, adwokata przy sądach nowogrodzkich i Barbary z Majewskich. Po ukończeniu szkół dominikańskich w Nowogródku wstąpił w 1815 roku wstąpił na uniwersytet w Wilnie, gdzie uzyskal solidne wykształcenie w zakresie filologii klasycznej, literatury ojczystej i historii. Od września 1819roku objął posadę nauczyciela szkoly średniej w Kownie.

Należał w owych czasach do Towarzystwa Filomatów i Filaretów, i z tego powodu został osadzony w więzieniu ( w klasztorze ojców Bazylianów w Wilnie), gdzie przebywał od 23. X. 1823r do 21. IV. 1824r. Następnie został zesłany do Rosji. Przebywał m. in. w Petersburgu, Odessie i Kownie. W Rosji poznał wielu wybitnych tamtejszych pisarzy. W 1829 znalazł się w Niemczech, a następnie w Rzymie, gdzie dowiedział się o wybuchu powstania listopadowego. W kwietniu 1831 roku wyruszył - przez Genewę i Paryż - do Wielkopolski, którą opuścił w marcu 1832 roku, po czym przez Drezno udał się z powrotem do Paryża.

Tam ożenił się w 1834roku z Celiną Szymanowską. W 1839 roku objął w Lozannie katedrę literatury rzymskiej, a w latach 1840-1844 był profesorem w katedrze literatur słowiańskich, utworzonej w College de France. W 1844 roku za swą antyklerykalną postawę i propagowanie idei Andrzeja Powiańskiego został zawieszony w czynnościach profesora. W lutym 1848 roku przebywał w Rzymie, gdzie uzyskał audiencję u Piusa IX, a później zorganizował ochotniczy legion polski. Po objęciu władzy przez Napoleona III zaniechał działalności politycznej i podjął pracę jako bibliotekarz w paryskiej Bibliotece Arsenału. We wrześniu 1855 roku wyjechał do Konstantynopola z zamiarem tworzenia oddziałów polskich mających wystąpić przeciwko Rosji. W mieście tym zmarł nagle, najprawdopodobniej na cholerę. Jego prochy zostały przewiezione do Paryża, a obecnie spoczywają w podziemiach katedry wawelskiej.

W swych tomach poezji, wydanych 1822 i 1823 roku, a obejmujących "Ballady i romanse", II i IV część"Dziadów" oraz powieść poetycka "Grażyna", wprowadził jako pierwszy twórca w literaturze polskiej elementy romantyczne.

W tych dziełach powrócił do wierzeń i wyobraźni ludowej. W "Odzie do młodości" natomiast prawa młodości podporządkował służbie nadrzędnego ideału. W Rosji napisał "Sonety krymskie"(1826r.) i "Konrada Wallenroda". W 1832 roku stworzył III część " Dziadów" i "Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego" , a w 1834 roku

"Pana Tadeusza" (epopeję narodową). W Paryżu prowadził też bardzo żywą działalność publicystyczną. Swe utwory pisał prostym językiem, co uczyniły jego dzieła dostępnymi dla ogółu czytelników.

Adam Mickiewicz jest uznany za naszego wieszcza narodowego.