Wypracowania z języka polskiego

Nieznani utytułowani

Mistrz, złoty medalista czy też uczestnik międzynarodowych zawodów tak można mówić o sportowcach z AWF-u. Nie chwalą się swoimi osiągnięciami, a mają czym. Czterech z nich spowiada się AgrAWFce. Koniecznie musisz ich poznać!

Jego marzeniem jest start w Igrzyskach Olimpijskich w 2016 roku i z pewnością ten cel uda mu się osiągnąć. Bartek Kołecki, student II roku turystyki i rekreacji, taekwondo zainteresował się, bo... zmarzł podczas bezcelowego chodzenia po dworze i został wręcz zmuszony do udziału w treningu na który natrafił. Takie były początki, śmiało można powiedzieć mistrza. Dziś, mając 21 lat Bartek ma na swoim koncie takie sukcesy jak:

• Mistrzostwo Polski Juniorów 2008
• Akademicki Mistrzostwo Polski Juniorów 2008
• Młodzieżowe Mistrzostwo Polski 2010, 2011
• Akademickie Mistrzostwo Polski Seniorów 2009, 2011
• Mistrzostwo Polski Seniorów 2011.

Imponujące, czyż nie? Jeszcze większe wrażenie robi lista krajów, które zwiedził dzięki treningom. Austria, Belgia, Czechy, Korea Południowa czy Azerbejdżan to tylko niektóre z nich. Jak mówi Bartek: "Wszystkie miejsca były interesujące, ale najbardziej cenię sobie Seul, Paryż, Baku i Eindhoven."

To i tak mały pikuś. Bartek ma w najbliższych planach start w Mistrzostwach Europy Seniorów w Manchester w Anglii, a także udział w Akademickich Mistrzostwach Świata w Korei Południowej. Ten sportowiec wie, że kariera może kiedyś minąć i trzeba będzie coś ze swoim życiem zrobić. Że bez wykształcenia dla wielu osób może być zwykłym mięśniakiem lub nikim. Dlatego też stara się łączyć naukę na AWF - ie z ciężkimi treningami. Pomoc jaką otrzymuje od uczelni to stypendium sportowe. Gdyby nie sport to jak mówi: Pewnie skończyłbym wcześniej swoją edukację i próbował szczęścia w "dorosłym życiu".Dziś sport to dla niego sposób na życie i uzależnienie: "Sport a w szczególności sztuki walkidają dużo człowiekowi. Zmieniają jego charakter, motywują do ciężkiej pracy, do osiągania wyznaczonych celów, uczą sumienności, systematyczności, szacunku do innych i do ich pracy. Dał mi wiarę, że to, co robię ma sens dopóki w to wieżę i dlatego to kocham."

Bartek Kołecki to nie jedyny sportowiec specjalizujący się w sztukach walki. Adam Ugorski jest także studentem turystyki i rekreacji, a znajomi mówią, że na punkcie treningów ma wielkiego bzika. Adam zaczął trenować tajski boks w wieku 13 lat jak sam mówi po wielkich przebojach z rodzicami, którzy go od tego sportu odwodzili. Jednak zafascynowany Dragon Ball, chciał się bić jak Songo i znaleźć magiczne kule. Do tej pory mu się to nie udało jednak sportowa pasja w nim nie zaginęła. Po tajskim boksie i wielu przegranych walkach przyszedł czas na muaythai. To było tylko rozgrzewką. Po muaythaikolejno trenował brazilianjiujitsu, boks i zapasy. Łącząc to wszystko można powiedzieć, że Adam został zawodnikiem MMA. Największy sukces Adama, trenującego w klubie Gracia Barra Poznań jest złoty medal amatorskich Mistrzostw Polski MMA. W najbliższej przyszłości chce zostać mistrzem w wadze ciężkiej UFC a także walczyć na zawodowym ringu, albo i klatce. Adam o swoich planach, nie tylko tych wielkich, ale i codziennych mówi: "Staram się skupiać na bieżących sprawach, na tym co robię dzisiaj, bo jutro może nie nadejść. Mam swoje cele, o którychmyślę za każdym razem gdy budzęsię rano całyobolały. Myślę o nich też wtedy gdy dostaje w nos na treningu i kiedy trener każezrobić jeszcze jedna pompkęchociaż nie mam już sił. Całym sercem wierzę, że uda mi się je osiągnąć i nigdy ich nie porzucam."Dla Adama Ugorskiego sport to także całe życie: "Nie wyobrażam sobie ani jednego dnia bez niego. Nie wyobrażam sobie także,żeby nie dostać po głowieprzynajmniej raz w tygodniu. Uświadomiłem to sobie gdy z treningu wyłączyły mnie kontuzje. Od zawsze zamiast imprezy wybierałem trening, gdy miałemwizytę u lekarza to też wolałem iść na trening. A kieszonkowe wydawałem na nowe rękawice i odżywki." Na pytanie jak należy młodych ludzi zachęcić do trenowania Adam mówi: "Myślę, ze należyuświadomić ludzi, ze sport to dobra zabawa. Na pewno pomogłyby większe zniżki dla osób w naszym wieku, lub jakieś dofinansowania np. od uczelni. Ceny siłowni w Poznaniu jak dla biednych studenciakówsąhorrendalne. Należałoby też pozabierać komputery, telewizory. Wprowadzić alkohol na kartki."Może faktycznie byłby to jakiś sposób. Młodzież zamiast popijać piwo pod blokiem zajęła by się zdobywaniem mistrzowskich tytułów i spełnianiem marzeń.

Maćka Ferenca trenującego hokej na trawie nie trzeba było nigdy namawiać do sportu, gdyż miłość do niego wyssał z mlekiem matki. Maciek pochodzi z Nysy, gdzie jego mama była zawodniczką, a obecnie jest trenerką i panią prezes UKS Plejada Nysa. Innej opcji niż kontynuacja tradycji rodzinnych dla niego nie było. Obecnie Maciek studiuje i trenuje na AWF-ie. Pytanie o to jak łączy naukę ze sportem, prosto z mostu odpowiada: "Łączenie codziennych treningów z nauką nie jest łatwym zadaniem. Ale decydując się na taki tryb życia byłem świadomy co mnie czeka. Wybierając AWF spodziewałem się czegoś innego. Uważałem że prowadzący zajęcia inaczej będą patrzeć na osoby, które na co dzień trenują, a sport pochłania większośćwolnego czasu. Lecz nie jest tak kolorowo jak by się mogło wydawać. Wiem czego chcę i nie pozostaje mi nic innego jak dążenie do wyznaczonych celów, czyli ukończenia studiów i zdobywania medali." Kwestia uczelnianego wsparcia też pozostawia wiele do życzenia na co hokeista ma także swoje zdanie: "Jedynym sposobem w jaki wspiera nas uczelnia to stypendium sportowe. Tak naprawdę stypendium otrzymujemy za wyniki. A żeby były wyniki to trzeba ciężko pracować na treningach, a później dopiero myśleć o osiągnięciach. Sportowcy nie mają nic za darmo, chociaż niektórzy uważają inaczej." Hokej nie jest całym życiem zawodnika AZS-u. Jego druga miłość i wielka fascynacja to jazda na motorach crossowych. Jest jednak droższym sportem niż hokej, więc traktuje to jako hobby. Jakie mogą być plany i marzenia młodego zawodnika? "Najbliższym planem to na pewno intensywne treningi, aby być jeszcze lepszym. Dzięki temu być może dostanę się do Narodowej Kadry Seniorskiej. Ważna jest walka o medale Mistrzostw Polski w sezonie 2011/2012.Marzenia to oczywiście występ na Igrzyskach Olimpijskich. Z bardziej aktualnych to występ w reprezentacji narodowej na Mistrzostwach Europy albo Champion Trophy (hokejowe Mistrzostwa Świata). Moim marzeniem jest gra w dobrym zagranicznym klubie."AgrAWFce nie pozostaje nic innego jak trzymać kciuki za utalentowanego hokeistę.

Piłka ręczna w obecnym czasie jest sportem narodowym wszystkich Polaków. Większość jednak woli kibicowanie na hali czy przed telewizorem. Maciej Cegła poszedł o krok dalej i sam stara się dorównać szczypiornistom. Swoich najskrytszych sportowych marzeń nie zdradza, bo: "Z marzeniami jest tak, że jak się o nich mówi, to się nie spełniają, więc zostawiam je dla siebie." Maciek za to wie, że sport od zawsze był częścią jego życia i nie wie co innego mógłby obecnie robić. O uczelnianym wsparciu Maciek nie mówi, bo nie ma o czym. Szans na stypendium naukowe też nie ma. Nauka i treningi to ciężki orzech do zgryzienia i to jest głównym powodem dlaczego nie kandyduje na stanowisko kujona roku. Krótko i na temat za to mówi o planach na przyszłość: "Razem z klubem walczymy o wejście do pierwszej ligi, a ja chcę grać coraz lepiej." Tak samo konkretnie podchodzi do treningów, bo gdyby nie one to drużyna nie zajęłaby czwartego miejsca na Mistrzostwach Polski Juniorów. Oprócz zamiłowania do piłki ręcznej, Maciek studiuje turystykę i rekreacje. Jest duszą towarzystwa i wiadomo, że gdzie się śmieją, tam jest Maciek.

Każdy z bohaterów stawia na naukę, bo choć sport to ich miłość, to samą miłością człowiek żyć nie może. Młodzi, zdolni, inteligentni i przystojni mogą już teraz wyruszać na podój wielkiego, sportowego świata. Cała reszta, znajomych i wykładowców jeszcze na pewni o nich usłyszy! AgrAWFka z zamiłowaniem będzie śledziła ich postępy i o nowych sukcesach poinformuje studentów. Żeby wiedzieli jakie złotka mają w swojej społeczności!